Vampiers
maandag 30 december 2013
woensdag 31 juli 2013
vrijdag 3 mei 2013
Geboorte Trauma. Breda, 4/5/2013
Ik voel een diepe pijn, 'vanuit mijn tenen', uit het diepste van mijn wezen om hier te zijn, in afgescheidenheid.
Een pijn die ik letterlijk voel vanuit mijn navel.
Een verlatenheid tot in het diepste van mijn wezen.
Het doet enorm zeer, een gebrek aan verbondenheid voelen met de mensen om mij heen. Samen voelen, Een. Afgescheiden.
Toen ik naar Spanje ging en in het vliegtuig zat, hoog boven de wolken, en de onmetelijke Schoonheid van het uitgestrekte wolkenlandschap ervaarde met de baby blauwe lucht, voelde ik zo'n diep verdriet, heimwee naar deze sfeer van Schoonheid en Onvoorwaardelijke Liefde.
Ik heb een half uur in stilte moeten huilen, ik kon er niet mee stoppen... De Schoonheid, Heimwee, het diepe verlangen hiernaar. Hier lag mijn thuis, in deze sfeer.
In deze wereld voel ik me vaak een Elion, niet verbonden, niet begrepen door de mensen. Ik voel me dan ontzettend eenzaam.
In Spanje, en als ook hier, in de natuur, voel ik me enkel thuis en diep verbonden met het Leven; de planten, de dieren, het Licht. Daar kom ik thuis en kan ik werkelijk zijn wie ik ben, met alles wat er is, wat ik voel en mag het er Zijn.
De mystiek van het Leven, met de diepe Liefde en Schoonheid die naar me toekomt en ik ervaar.
Dieren, planten en kinderen, daar voel ik me rustig en mezelf bij, in alle eerlijkheid. Daar voel ik diepe liefde en respekt voor.
Op mensen en de 'maatschappij' ervaar ik vaak een diepe heftige woede en pijn; niet begrepen te worden, niet te mogen zijn wie ik ben en wat ik voel.
Dit maakt me heel kwaad op mensen; dom, stom, lelijk, lomp, hard.
Daar voel ik me dan schuldig over. Omdat ik steeds meer zie, dat het hun onvermogen is.
Dan ben ik kwaad op alles en iedereen en heb helemaal geen zin om hier te zijn. In deze kutsfeer, waar mensen alleen maar voor zichzelf leven, hun eigenbelang voorop stellen, lomp zijn en voorbij gaan aan (de noden van) elkaar. Niet zien. dat doet zeer.
Ik doe echt mijn best om hier zo goed mogelijk te leven, en daar verantwoordelijkheid voor te nemen dat wat op mijn pad komt en zich aandient; om de wereld mooier en liefdevoller te maken en mijn steentje bij te dragen, hoe 'klein' ook, aan de liefde op en voor deze planeet, onze Moeder.
Toch 'blijft' dit verdriet en gevoel van eenzaamheid en verlorenheid wat uit mijn 'botten' komt.
Ook probeer ik hierin lief naar mezelf te zijn en goed voor mezelf te zorgen en te steunen.
Als ik boeken lees over de 5e dimensie, de Nieuwe Tijd, die gaat komen, wou ik dat het al was; zo'n sterk verlangen naar Eenheid, Verbondenheid en Liefde.
Jacobine Weggen
Ik voel een diepe pijn, 'vanuit mijn tenen', uit het diepste van mijn wezen om hier te zijn, in afgescheidenheid.
Een pijn die ik letterlijk voel vanuit mijn navel.
Een verlatenheid tot in het diepste van mijn wezen.
Het doet enorm zeer, een gebrek aan verbondenheid voelen met de mensen om mij heen. Samen voelen, Een. Afgescheiden.
Toen ik naar Spanje ging en in het vliegtuig zat, hoog boven de wolken, en de onmetelijke Schoonheid van het uitgestrekte wolkenlandschap ervaarde met de baby blauwe lucht, voelde ik zo'n diep verdriet, heimwee naar deze sfeer van Schoonheid en Onvoorwaardelijke Liefde.
Ik heb een half uur in stilte moeten huilen, ik kon er niet mee stoppen... De Schoonheid, Heimwee, het diepe verlangen hiernaar. Hier lag mijn thuis, in deze sfeer.
In deze wereld voel ik me vaak een Elion, niet verbonden, niet begrepen door de mensen. Ik voel me dan ontzettend eenzaam.
In Spanje, en als ook hier, in de natuur, voel ik me enkel thuis en diep verbonden met het Leven; de planten, de dieren, het Licht. Daar kom ik thuis en kan ik werkelijk zijn wie ik ben, met alles wat er is, wat ik voel en mag het er Zijn.
De mystiek van het Leven, met de diepe Liefde en Schoonheid die naar me toekomt en ik ervaar.
Dieren, planten en kinderen, daar voel ik me rustig en mezelf bij, in alle eerlijkheid. Daar voel ik diepe liefde en respekt voor.
Op mensen en de 'maatschappij' ervaar ik vaak een diepe heftige woede en pijn; niet begrepen te worden, niet te mogen zijn wie ik ben en wat ik voel.
Dit maakt me heel kwaad op mensen; dom, stom, lelijk, lomp, hard.
Daar voel ik me dan schuldig over. Omdat ik steeds meer zie, dat het hun onvermogen is.
Dan ben ik kwaad op alles en iedereen en heb helemaal geen zin om hier te zijn. In deze kutsfeer, waar mensen alleen maar voor zichzelf leven, hun eigenbelang voorop stellen, lomp zijn en voorbij gaan aan (de noden van) elkaar. Niet zien. dat doet zeer.
Ik doe echt mijn best om hier zo goed mogelijk te leven, en daar verantwoordelijkheid voor te nemen dat wat op mijn pad komt en zich aandient; om de wereld mooier en liefdevoller te maken en mijn steentje bij te dragen, hoe 'klein' ook, aan de liefde op en voor deze planeet, onze Moeder.
Toch 'blijft' dit verdriet en gevoel van eenzaamheid en verlorenheid wat uit mijn 'botten' komt.
Ook probeer ik hierin lief naar mezelf te zijn en goed voor mezelf te zorgen en te steunen.
Als ik boeken lees over de 5e dimensie, de Nieuwe Tijd, die gaat komen, wou ik dat het al was; zo'n sterk verlangen naar Eenheid, Verbondenheid en Liefde.
Jacobine Weggen
Abonneren op:
Posts (Atom)